De zon spat van de blauwe hemel. Vanochtend vertrokken we al vroeg. Met koffie, zelfgebakken taartjes en een heerlijke verse smoothie. We zijn op weg naar de IJ-hallen in Amsterdam, waar heel veel tweedehands kleding en andere mooie spullen op ons liggen te wachten. De hoop op die ene, unieke vondst zindert door de auto.
Mijn vriendinnen vinden het ene na het andere kledingstuk. Een korte broek, die direct wordt aangetrokken want het is buiten intussen best warm. Een prachtige, blauwvelours trui. Van een duur en duurzaam merk, nu voor een paar euro. Schoenen – nog zo goed als nieuw, voor een habbekrats… Maar mij zakt de moed intussen in de schoenen. Alles wat ik uit de kramen trek, verandert me in een rollade of een spook.
Warme herinneringen
Rond het middaguur houden we het even voor gezien. We zakken neer op een terrasje aan het water. Bestellen een ijskoud biertje en eten een overheerlijke salade. We praten over hoe we terugkijken op de afgelopen twintig jaar en de keuzes die we maakten. De zon verwarmt onze huid en zonder het te zeggen, weten we van elkaar: ‘Hier, op dit moment, dit is het goede leven.’
Nog één keer
Voor we terug naar Leeuwarden rijden, besluiten we nog één rondje over de markt te doen. Er is nog een gedeelte dat we nog niet hebben gezien. Om me heen beginnen verschillende mensen hun kraam alweer in te pakken. Als ik niet met lege handen thuis wil komen, moet ik opschieten! Ik aarzel, zal ik de jas die ik aan het begin van de dag aanhad dan maar kopen? Nee, besluit ik. Deze dag was goed, ook zonder dat ik met dat ene item thuiskom dat mijn kledingkast vervolmaakt.
“Ik moet opschieten als ik niet met lege handen wil thuiskomen.”
En dan, precies op het moment dat ik dat besluit neem… struinen we langs een kraam met fantastische spullen. De dame achter de kraam zegt: “Ik doe alles nu weg voor 1 euro. Neem maar mee wat je wilt.” Ik schiet in een lange jas met blauwe ruiten, hij zit als gegoten. En ik vis een prachtig shirtje en een trui voor mijn zoon uit de berg met kleding in de kraam. Opgetogen reken ik af, drie hele euro’s wisselen van eigenaar.
Goedmakertje
Thuis stap ik blij uit de auto. “Wat staat die jas jou leuk”, zegt een van mijn dochters. ‘Ja’, denk ik, ‘hij past me inderdaad als een oude jas.’ En toch was het niet het goedmakertje van de dag. De jas is geweldig omdat hij me herinnert aan de heerlijke dag die ik samen met mijn vriendinnen beleefde. Deze dag was goed, ook als ik met lege handen thuis was gekomen. Mijn hart was namelijk al gevuld. En dat maakt dat ik inderdaad stralend voor de dag kom in mijn nieuwe, oude jas.
Over Joanneke
Joaneke woont in Leeuwarden met haar man en drie kinderen. Niet alleen neust ze graag naar mooie (tweedehands) spulletjes, ook houdt ze van communicatie. In haar werk als communicatieadviseur én in de kerk komt dat goed van pas! Ook schrijft ze graag verhalen of korte teksten over de mooie, lastige, bijzondere dingen in het leven.
