Het coronavirus, het kan niemand ontgaan zijn. Of je er nu mee besmet bent, of je nu thuis moet werken, of nu even niet hoeft te werken, of je juist nu meer moet werken, of je nu geen bezoek meer mag ontvangen, of je nu wil sporten of naar de kerk wil gaan... Iedereen heeft ermee te maken.
Handen wassen, thuisblijven en vooral niet te dicht bij elkaar in de buurt komen; corona heeft ons momenteel in zijn greep.
Als sportief persoon ga ik met veel plezier 3 keer per week naar de sportschool. Daarnaast zit ik ook nog eens duizenden kilometers per jaar op mijn racefiets, ben ik op mijn werk veel in beweging en eet ik volgens mij best wel gezond. Hierdoor voel ik me ook gezond en sterk en wil ik ook graag zo overkomen; als een gezonde, sterke, 46-jarige, Hollandse vent die alles aan kan.
De afgelopen weken gebeuren er echter dingen die me in deze ‘lifestyle’ aantasten. Ik werk in de levensmiddelensector en ik kwam er deze week achter dat ik een ‘vitaal’ beroep heb. “Eindelijk erkenning”, dacht ik nog. Maar het dringt nu tot me door dat dit, naast al die andere vitale beroepen, gewoon zo is en dat ik nu even niet ‘aan het werk’ ben, maar ook mee mag helpen om het land op de been te houden en dat maakt me bewust van de situatie waar we in verkeren.
Als we met het hele land staan te klappen voor de mensen in zorg, dan maakt me dat klein.
Zondag, 15 maart, werd er via social media een oproep gedaan om om één uur ‘s middags ‘Jezus overwinnaar’ te zingen en te bidden voor het land, de wereld, en elkaar. Op zo’n moment houd ik het niet droog. Als we met het hele land staan te klappen voor de mensen in zorg, dan maakt me dat klein.
Als ik de beelden zie van het ‘hamsteren’ in de supermarkten kan ik me daar erg over opwinden en word ik boos. Om ditzelfde onderwerp moest ik ook wel weer lachen; heb jij ook gezien hoe het woord ‘hamsteren’ wordt uitgebeeld door een doventolk?
Toen er een oproep werd gedaan om niet meer op visite te gaan bij oudere, kwetsbare mensen kwam ik tot ontdekking dat ik mijn ouders ineens miste en toen ik met hen had gebeld kon ik mijn tranen niet bedwingen.
Ik merk dat mijn verwerking van al het nieuws en oproepen rond dit coronavirus wisselend is. Het ene moment denk ik: “Kom maar op” en het andere moment heb ik er echt moeite mee hoe het nu in Nederland en in de wereld gaat.
Nu is niet alles ineens somber en verdrietig; de saamhorigheid die ontstaat in ons land is prachtig. De hulp die mensen aanbieden, de creativiteit die mensen hebben om iets anders dan anders te doen is hartverwarmend.
Dit is iets waar ook onze hemelse koning Jezus voor staat.
Onze koning Willem Alexander sprak dat we samen deze crisis kunnen overwinnen. Dat we oog moeten hebben voor elkaar en elkaar moeten helpen waar we dat kunnen. Dit is iets waar ook onze hemelse koning Jezus voor staat. Alles wat wij, met liefde, voor de ander doen en wat we samen doen, doen we ook voor Hem.
Ondanks de sportschool, de kilometers op de racefiets, mijn ‘vitale’ baan of mijn ‘gezonde’ voeding, zit ik er ook wel eens volledig doorheen. Door te weinig slaap of als ik me bewust word van wat er om me heen gebeurt. Maar ik en ook jij mag weten dat Jezus onze krachtbron is en dat Hij je genoeg energie en kracht zal geven om samen door deze vervelende periode te komen.
Zorg goed voor elkaar en voor jezelf, houd vol en wees sterk.
Geschreven door Raymond Gort.
