Het is woensdagmiddag. Samen met mijn zoontje blader ik door een nieuwe gedichtenbundel; vers van de bibliotheek. Er staan prachtige teksten in over de schoonheid van de natuur in alle seizoenen, en dan zo simpel en eenvoudig, dat het ook mij ontroert. De Schepping in poëtische woorden gevat; dat is wellicht hoe God het ooit bedoeld heeft, dat we met verwondering kijken naar alles om ons heen. Het vogelgeluidje niet voor lief nemen, de schors van de berk ook niet. Alles maakte Hij met aandacht.

‘Mam’ hoor ik ineens! Sprankelend alsof er een kwartje is gevallen. ‘Weetje…sprookjes beginnen altijd met ..er was eens. En gedichten met; er is…!

Ik moet even nadenken, maar ik besef me ineens dat hij gelijk heeft. Een gedicht schildert eigenlijk met woorden, en brengt ons voor heel even helemaal in het nu. Voor het schrijven van een gedicht moet je met aandacht kijken, en voor het lezen ervan ook. Anders ontglipt er wellicht zo ineens wat schoonheid uit de tekst, zonder dat je het doorhebt.

Ik denk aan het thema van deze maand; vol vertrouwen onderweg. En ik besef me dat om ons heen kijken, in en met verwondering eigenlijk iets heel concreets is wat we in deze bijzondere periode als kerk kunnen doen. Want wat is God aan het doen in Leeuwarden? Wat is Hij aan het doen in onze gemeente? Wat doet hij in jouw leven, zo voor jouw neus? En wat doet Hij in de levens van de mensen heel dicht om jou heen?

Onze aandacht is wellicht, juist in deze tijd, ons meest kostbare bezit geworden. Want waar je van houdt; en waar je dus (op de meest natuurlijk manier) aandacht aan schenkt, daar wordt je door gevormd.

Zijn het onze kinderen, is het de Schepping, onze buren, ons eigen hart? Waar gaat onze waardevolle aandacht naartoe deze dagen?

Gelukkig dienen wij een God die zichzelf zo noemt, dat Hij alles overstijgend is. Ook wat betreft de geschiedenis. Want Hij WAS er, Hij IS er, en Hij ZAL er ZIJN.

Zijn onze ogen op Hem gericht?
Ver-wonder-en wij ons nog over Hem? En wat Hij, hier en nu, doet?

Mijn gebed is dat onze gemeente zich opnieuw mag gaan ver-wonder-en. Daar heb je niet altijd gedichten voor nodig, alleen een paar, met aandacht gerichte ogen die zoeken naar een Schepper die niet alleen schiep, maar nog steeds schept; leven en hoop.

En daar is als je daar bewust naar zoekt, heel veel van te vinden.

Ik ben benieuwd wat voor gedichten en verhalen daar allemaal uit voort zouden komen, als we zouden opschrijven wat we daarin in ons eigen leven tegenkomen.

Hier alvast een voorzetje;
Ik las een gedicht
En ik besefte me
Dat verwonderen een heilige eigenschap is
Die iedereen bezit
En waar God groot mee wordt gemaakt
Als wij gevormd worden
Door hoe wij Hem bezig zien

Ik wens ons als gemeente ver-wonder-ing toe op de weg die wij, samen, aan het bewandelen zijn. Want heel veel verder dan onderweg komen we niet, en als Jezus de Weg is, dan is onderweg zijn..

genoeg.

6 reactie(s)

  1. Nynke schreef:

    1. diewertje schreef:

      ❤prachtig Anneleen!

  2. Petra schreef:

    Prachtig verwoord!

  3. Robert schreef:

    Mooi!!!

  4. Gretha schreef:

    Ontroerend mooi Anneleen ♥️

  5. Michiel schreef:

    Wouw, dit is gaaf ! Dankjewel !

Laat een antwoord achter aan Michiel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Inloggen
Nog geen lid? Wachtwoord vergeten?