Je komt soms op momenten dat de mist je omgeeft. Plots zie je niks meer, je ziet niet waar je naartoe gaat. Maar je ziet elkaar ook niet meer. Het kan ook zo zijn dat je zelfs God niet meer ziet in de dichte mist. Schijnen met je eigen licht helpt dan niet. De mist weerkaatst alleen maar waardoor je zelfs slechter gaat zien. Je begint wat voorzichtig rond te dwalen, maar niet te snel want straks stap je nog verkeerd. Kom je ergens tegen aan of voelt het even niet goed, dan stop je en neem je een stap terug. Je probeert in je geheugen terug te gaan naar dezelfde plek toen het nog goed zicht was. Helaas werkt dat niet altijd, je hebt geen referentie punt. En in nieuwe situaties dan weet je al helemaal niks van de omgeving.
Op het moment dat je in de mist bent zijn de geluiden die je hoort veel duidelijker en voel je ook veel bewuster. Je begint met aandacht te luisteren en gaat bewuster om met datgene wat je voelt. Ook focus je meer op de dingen die je wel ziet in de mist. Maar is dit niet heel mooi? Zouden we als christenen dit niet kunnen gebruiken op sommige momenten? Dat je gewoon even niet weet wat je moet doen? En je goed gaat luisteren naar wat God zegt, hoe jij je voelt en wat je allemaal ziet om je heen? Wat zijn de lichtpunten in je leven, die je helpen weer uit de mist te komen? Want je eigen licht dat helpt niet, maar als je een licht van een ander ziet dan heb je een referentie punt waar je naartoe kunt gaan, een doel!
Mag God jouw lichtpunt zijn? Mag Hij je helpen uit de mist te komen? Wees dan voorzichtig en neem niet al te grote stappen. Luister ook heel goed, wat wil Hij tegen jouw zeggen op dit moment? En blijf je ook focussen op dat ene lichtpunt. Hoe groot de mist ook is, je komt op een punt waar de mist plots weer weg is. Het is plaatselijk. Dus blijf kalm als er plots een mist wolk in je leven op komt. Hij is bij je en zal je er uit helpen.
Foto & tekst door Benjamin Visser
