Mag het een onsje minder?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik heb een “rijk” ziekteverleden. Sinds mijn 8e heb ik diabetes en vanaf mijn tienerjaren heb ik veel problemen met m’n darmen. Ongeveer 25 jaar lang heb ik last van een nekhernia gehad. Meer dan 35 keer lag ik in het ziekenhuis. Een aantal keren ben ik geopereerd en zo zou ik nog even door kunnen gaan.
Van jongs af aan wilde ik graag in de zorg werken. Na het voortgezet onderwijs ben ik dan ook begonnen met een opleiding tot verzorgende. Door mijn lichamelijke omstandigheden heb ik deze opleiding helaas niet kunnen afmaken. Wat ben ik hier verdrietig om geweest. Ik ben ergens op kantoor gekomen maar dat was niet mijn ding.
Door het vele ziek zijn ben ik uiteindelijk afgekeurd en kwam ik in de WAO terecht. Ik denk dat ik een jaar of 22 was. Vaak, heel vaak heb ik (en velen met mij) God gebeden om genezing en uitkomst. En of het ook eens een “onsje minder” mocht. Of het ook eens wat minder hard mocht waaien.

Gods tijd is niet jouw tijd en Gods manier is blijkbaar niet zoals ik het voor ogen heb!

Vertrouwen

Het heeft menige traan gekost en soms heb ik het ook weleens uitgeschreeuwd! En toch ben ik altijd blijven vertrouwen en geloven dat er een uitkomst zou komen, op wat voor manier ook. Vaak kwam dan de gedachte: “Gods tijd is niet jouw tijd en Gods manier is blijkbaar niet zoals ik het voor ogen heb!”

2017

Sinds ergens in mijn twintiger jaren had ik met regelmaat pijn in mijn nek en schouders. Sommige bewegingen kon ik beter niet maken. Met name strijken  was een crime. In 2017 werd de pijn zo erg dat ik zelfs morfine kreeg voorgeschreven, wat overigens weinig hielp. Ik kwam weer in de medische molen. Na het nodige onderzoek bleek een nekhernia de boosdoener te zijn. Eén die er achteraf dus al jaren heeft gezeten. Het positieve was dat deze goed te opereren was. De operatie vond plaats in het UMC Groningen en heeft enorm goed uitgewerkt. Ik begon mij beter te voelen, mijn pijn was weg. Ik kreeg weer energie voor dingen die ik lange tijd niet kon doen.

Ook als er nieuwe stormen komen, weet ik; Hij helpt op Zijn tijd.

Droom

Mijn droom om in de zorg te kunnen werken had ik nooit helemaal opgegeven. Deze droom werd weer wakker. De droom om niet alleen zelf hulp nodig te hebben maar om anderen echt te gaan helpen. Ik informeerde naar opleidingsmogelijkheden. Via internet, maar ook bij mensen die zelf in de zorg werkten. En toen, toen ging ik mijn droom waarmaken!! Ik schreef mij in voor de opleiding Verzorgende IG. Wow, wat voelde dat goed!!

52 weken

Het advies was om een 80-weken opleiding te doen. Ik startte in februari 2018. Na een aantal weken vroeg ik me af of het niet sneller kon. Ik informeerde bij mijn begeleider van school en kon overstappen naar een 60-weken opleiding. Hoewel het best pittig was ging ik als een speer. Het leek wel of ik vleugels had. Het resultaat was dat ik ruim binnen de 60 weken klaar was. In 52 weken om precies te zijn.

Vaste aanstelling

Tijdens mijn opleiding liep ik uiteraard ook stage. Heerlijk vond ik dat. Wat gaf dit mij een geweldig gevoel. Dit was echt mijn ding. Door een tip van een vriendin kwam ik terecht bij Thuiszorg Erasmus in Leeuwarden. Een goede plek om te werken bedacht ik tijdens mijn stage. Omgekeerd werd waarschijnlijk gedacht: “Een goede medewerker om aan te nemen.” Resultaat: een vast dienstverband per 1 maart van dit jaar!

Onlangs vertelde ik aan iemand dat ik het gevoel had alsof God wilde zeggen: “Je hebt hier zo lang op moeten wachten, je bent door zware stormen gegaan, maar nu gaat de zon schijnen en wordt het beter.”

Ik ervaar dat dit alles door mijn Lieve Hemelse Vader is geleid. Ook als er nieuwe stormen komen, weet ik; Hij helpt op Zijn tijd.