Oktober stond in het teken van de herkeuring van het vlak en de veiligheidsinspectie. Vooral de inspectie hield me soms ’s nachts wakker…
Ik was tijdens een enthousiaste verbouwing zo voortvarend te werk gegaan dat ik alle navigatieapparatuur en verlichting ontkoppeld (lees: losgeknipt) had. Om het later allemaal weer netjes op te bouwen. Later is nooit zo snel als je hoopt. Dus met de deadline van drie oktober in mijn achterhoofd had ik nog maar een doel voor ogen: alles afmaken voor ik naar de werf vertrok.
Nog geen vijftig jaar geleden werd de Anna Cecilia nog actief gebruikt voor het vervoeren van bieten en stro. Vijftig jaar… En nu wonen we erop. Ik en mijn twee meiden. ‘Behoud door gebruik’ noemt de historische vereniging dat.
Je bent met een schip altijd onderweg. Je bent een nomade, een zigeuner. Dat trok me wel: vrij zijn. Alleen onderschat ik nog wel eens wat het betekent om onderweg te zijn met een schip. Biene en een eigenzinnig stukje staal.
Moment suprême, zondagmorgen 1 oktober – ik had het hele schip schoongemaakt en de wassen gedraaid – begint de ellende. De wasmachine geeft de geest en lekt water op het vlak. Al drie uur lang. Er staat twee centimeter water in de badkamer en de rest is naar beneden gesijpeld en naar de machinekamer gestroomd. Drie kuub water in totaal.
Nog redelijk monter begin ik een reddingsactie en een uur later is de situatie onder controle. Met een wasmachine in het halletje, zeil op het dek, een berg natte doeken en de hele badkamer op de kop. Dan eerst de motor maar eens starten en warm laten lopen. Ik draai het sleuteltje om en hoor de startmotor gaan. Dan volgt er een hysterisch geloei en geklepper, gevolgd door een wolk zwarte rook. Zo erg dat de buren op het dek staan te kijken. Na 30 seconden houdt de motor er spontaan weer mee op is het stil op het water. Niet goed! Ik kijk verwilderd om me heen. Ik voel me even hopeloos alleen.
Ik denk aan Salomo’s wijze woorden: “Twee zijn beter dan één…” (Prediker 4:9) Hij is mijn favoriete schrijver, een beetje melancholisch en hoopgevend tegelijk. Ik weet dat hij gelijk heeft als hij zegt dat je samen sterker staat… Adam had Eva, Abraham had Sara en de vrouw van Noach was vast ook een rots in de branding toen hij de Ark bouwde. Ik ben op dat vlak nog steeds onderweg in mijn eentje.
De buurman roept: ‘Eerst maar koffie!’ Gelukkig heb ik buren die me overeind helpen wanneer ik val. Een lang verhaal kort: zondag gingen we niet op pad. Maandag ook niet. Dinsdag konden we pas varen en gelukkig had de keurmeester op vier oktober tijd voor ons.
Sinds 5 februari volgen we bij Stadskerk De Wijngaard het thema ‘reisgenoten’. We leren van de reisgenoten van Jezus én van elkaar als levensreisgenoten. Kom zitten bij het vuur, lees en luister de verhalen en praat er samen met jouw reisgenoten nog eens over door.
