Hallo allemaal!
Deze update is lang over tijd en ik had veel eerder al willen schrijven, maar het kwam er helaas niet van.
In de laatste nieuwsbrief had ik het over de lecture fase van de DTS en dat ik bijna naar de Filippijnen en Durban (Zuid-Afrika) ging om een outreach te leiden. En ook dat ik in december twee weken naar Nederland zou komen voor mijn broers’ bruiloft.
Nu zijn we inmiddels een tijdje verder en in deze nieuwsbrief ga ik het hebben over m’n ‘avonturen’ van de afgelopen maanden. Naar de Filippijnen, naar Nederland, terug naar de Filippijnen en onverwacht terug naar Zuid-Afrika. Heel veel babysitten, helpen in de koffieshop en debriefen.
Outreach – ministry en foto’s
We hebben verschillende soorten ministry gedaan. Veel bijbelstudies, kidsministry en ook spreken en getuigenissen delen. Ben supertrots op en blij met het team dat we hadden. Een groep vol energieke, welwillende mensen, die altijd klaar staan. Iedere keer als er iemand moest preken of een getuigenis moest geven, was er altijd wel iemand die zichzelf aanbood om dat te doen. Maddie en ik hoefden ons nooit zorgen te maken over dit soort dingen.
Ook de mensen die we ontmoetten waren superfijn om mee te werken. Altijd gastvrij en we voelden ons altijd welkom! We werden altijd geholpen met vertalen en nieuwe mensen ontmoeten.
Outreach – visumproblemen
Na een hoop voorbereidingen en geregel vertrokken Maddie en ik met een team van 6 studenten op 10 december naar de Filippijnen. Na ruim 30 uur reizen kwamen we aan in Cebu, onze eerste locatie. Toen we hier aankwamen en onze paspoorten lieten stempelen, werd er ons bij de douane vertelt dat er iets niet klopte met onze visums en we in diezelfde week nog naar een immigratiekantoor in de stad moesten gaan om het ‘compleet’ te maken. We werden echter wel binnengelaten en konden door naar de YWAM-base in Cebu. Hier werden we hartelijk ontvangen en konden we eerst een dag rusten om bij te komen van de reis en onze jetlag. De dag erna, donderdag, gingen we naar het immigratiekantoor waar de medewerkers van het vliegveld ons heen hadden gestuurd om uit te zoeken wat er aan de hand was. Om een lang verhaal kort te maken; we werden van kantoor naar kantoor gestuurd omdat niemand wist hoe ze ons konden helpen. Er werd ons alleen verteld dat we een ‘big problem’ hadden en op dat moment het land niet uit konden, omdat er dus iets niet klopte met de visums. Dit was erg stressvol voor Maddie en mij omdat wij de leiding hadden over het team en de outreach. En voor mij erg overweldigend, omdat ik 2 weken later naar Nederland zou vliegen voor Sijtse’s bruiloft. Uiteindelijk waren we een week verder voor we erachter kwamen dat iemand hier in Kaapstad een fout had gemaakt en de verkeerde visums in ons paspoort had geplakt. Visums die we niet hadden aangevraagd en dus ook de papieren, die ze zo graag in Cebu wilden zien, niet hadden. Toen we er eindelijk achter waren dat dit het probleem was en we contact hadden met de Filippijnse ambassade in Zuid-Afrika, was het al te laat om er nog wat aan te kunnen doen voor ik op de zondag naar Nederland zou vertrekken. Dus moest ik in vertrouwen op God, met heel veel mensen die voor me aan het bidden waren, naar het vliegveld. Superzenuwachtig en nerveus door de douane, waar ik ook nog apart werd geroepen vanwege de verkeerde stempel en visum waar ik geen papieren voor had. Maar uiteindelijk ben ik na veel uitleg en gebel met de ambassade door de douane heen gekomen en kon ik naar Nederland vliegen. Op dit moment kon ik alleen nog maar huilen van blijdschap en opluchting omdat ik zo zenuwachtig was geweest en ik nu toch eindelijk naar huis kon.
Nederland
In Nederland stond m’n familie me al op te wachten met een warme winterjas. Ik kon eerst een paar dagen rusten en kerst vieren en daarna natuurlijk waar ik voor naar huis kwam; de bruiloft van Sijts en Deb! Zo dankbaar en blij dat ik er bij kon zijn. Oud en nieuw heb ik nog in Nederland gevierd en een paar dagen daarna ben ik weer op het vliegtuig gestapt richting de Filippijnen.
Terug naar de Filippijnen – Terug naar Zuid-Afrika
Door alle stress en gedoe met het visum en de spanning die erbij op kwam om dat het de eerste keer was om een outreach te leiden, was het echt een periode van veel onrust, gespannenheid, paniekaanvallen en vooral veel angst om terug te gaan naar de Filippijnen. Angst om weer te vliegen en door de immigratie te moeten gaan. Hierom had ik al gesprekken gehad met m’n leiders of ik wel of toch niet terug zou gaan. Uiteindelijk heb ik de beslissing genomen om wel terug te gaan, omdat ik wilde afmaken waar ik mee begonnen was. Dus op donderdag 3 januari vloog ik terug naar Cebu. Ik landde op vrijdag, moest gelijk door naar de haven om op een veerboot te stappen om me weer aan te kunnen sluiten bij het team. Op zaterdag kwam ik bij het team aan. Het bleek toen dat we dezelfde dag weer door gingen naar een ander eiland, wat weer 3 uren reizen was. Ik was doodmoe. Moe van het reizen, maar vooral ook van alle emoties omdat ik zo zenuwachtig en angstig was om terug de Filippijnen in de komen. M’n mentale gezondheid ging er dus niet echt op vooruit. De week op dat eiland heb ik dus ook echt proberen te gebruiken om bij te komen en proberen weer in het outreach ritme te komen en met het team mee te doen. Helaas werd het er voor mij niet beter op en ik bleef onrust en paniekaanvallen houden. Daarom heb ik na die week na lang twijfelen en bidden besloten om terug te gaan naar de base in Muizenberg. In de dagen die volgden wist ik m’n ticket te wijzigen en ben ik terug gegaan naar Cebu om daar 2 dagen later het vliegtuig naar Zuid-Afrika te nemen.
Terug in Zuid-Afrika
Dit was allemaal dus niet zoals ik het gepland had en al helemaal niet zoals ik het had gewild. Maar op dat moment was het voor mij de beste optie om terug te gaan en even tijd voor mezelf te nemen. Hier stonden m’n leiders gelukkig voor me klaar om me te helpen en bezig te houden, zodat ik niet 5 weken alleen thuis zou zitten tot de teams weer terug zouden komen. In deze tijd heb ik in de coffeeshop hier op de base gewerkt en veel op het dochtertje van m’n buren (die ook ywamers zijn) gepast. Ook dit is, net als al het andere werk dat we hier doen, op vrijwillige basis.
Debrief/ graduation
Mid-februari kwamen alle outreach teams weer terug en hadden we nog een laatste week met de hele school. Een week waarin we terugblikten op hoe de afgelopen 5 maanden waren verlopen, we luisterden naar ieders groei- en leerpunten, verhalen en getuigenissen over de outreach. Zo bijzonder om te zien hoe iedereen zichtbaar was veranderd door God en zoveel sterker was geworden in hun geloof en in hoe God ze heeft gemaakt.
De DTS is nu klaar en ik heb een kleine pauze van een paar weken tot ik in april weer begin.
Dit was even een lange nieuwsbrief, maar dan ben je weer op de hoogte van hoe mijn afgelopen maanden zijn geweest.
Binnenkort komt er nog een nieuwsbrief met informatie over wat ik vanaf april ga doen!
Groetjes en knuffels,
Wilma
